Sonnet VII uit: 'Honderd Liefdessonnetten'

 

 

'Jij komt zo met me mee' zei ik - en niemand

wist hoe bedroefd ik diep vanbinnen was,

voor mij geen nagelbloem of gondellied,

niets dan een wond, geopend door de liefde.

Ik zei opnieuw, als stervend: kom met mij,

geen mens zag bloedend in mijn mond de maan,

geen mens het bloed dat opsteeg naar de stilte.

Laat ons vergeten, lief, de ster met doornen!

Bij 't horen van jouw stem herhaalde ik:

'Jij komt zo met me mee' - als maakte jij

pijn, liefde, woede van gevangen wijn los

die opkruipt uit zijn onderaardse ruimte

en weer smaakte ik in mijn mond een vlam,

van bloed en nagelbloemen, steen en brandwond.

Pablo Neruda